دشت پر از ناله و فرياد بود

سلسله بر گردن سجاد بود

فصل عزا آمد و دل غم گرفت

خيمه دل بوي محرم گرفت

زهره منظومه زهرا حسين

كشته افتاده به صحرا حسين

دست صبا زلف ترا شانه كرد

بر سر ني خنده مستانه كرد

چيست لب خشك ترك خورده ات

چشمه اي از زخم نمك خورده ات

روشني خلوت شب هاي من

بوسه بزن بر لب تب هاي من

تا ز غم غربت تو تب كنم

ياد پريشاني زينب كنم

آه از آن لحظه كه بر سينه ات

زخم كشيدند به شمشيرها

آه از آن لحظه كه اصغر شكفت

در هدف چشم كمانگيرها

آه از آن لحظه كه سجاد شد

هم نفس ناله زنجيرها

قوم به حج رفته به حج رفته اند

بي تو در اين واديه كج رفته اند

كعبه توئي ، كعبه به جز سنگ نيست

آينه اي مثل تو بيرنگ نيست

آينه رهگذر صوفيان

سنگ نصيب گذر سوفيان

كوفه دم از مهر و وفا ميزدند

شام تو را سنگ جفا ميزدند

كوفه اگر آينه ات را شكست

شام از اين واقعه طرفي نبست

كوفه اگر تيغ و تبر زين شود

شام اگر يكسره آذين شود

مرگ اگر اسب مرا زين كند

خون مرا تيغ تو تضمين كند

آتش پرهيز نبرّد مرا

تيغ اجل نيز نبرّد مرا

بي سر و سامان تو ام يا حسين

دست به دامان تو ام يا حسين

جان علي سلسله بندم مكن

گردم از خاك بلندم مكن

عاقبت اين عشق هلاكم كند

در گذر كوي تو خاكم كند

تربت تو بوي خدا مي دهد

بوي حضور شهدا ميدهد

مشعر حق عزم منا كرده اي

با چگر شيعه چه ها كرده اي

تير تنت را به مصاف آمده است

تيغ سرت را به طواف امده است

چيست شفا بخش دل ريش ما

مرهم زخم و غم و تشويش ما

چيست به جز ياد گل روي تو

سجده به محراب دو ابروي تو

بر سر ني زلف را كرده اي

با جگر شيعه چه ها كرده اي

باز كه هنگامه برانگيختي

در جگر شيعه نمك ريختي

كو كفني تا كه بپوشم تنت

تا كه بگيرم دامنه دامنت

حج تو هر چند كه تاخير داشت

لاكن هفتد و دو تكبير داشت

آري هفتاد و دو تن رنگ رو

عزم وضو كرده به خون گلو

اينان هفتاد و دو قرباني اند

كز اثر باده تو ، فاني اند

همنفسان حج حسيني كنيد

پيروي از راه خميني كنيد

حج حسيني سفري سرخ بود

احرامش بال و پري سرخ بود

حج حسيني سفر كربلاست

نيت آن قربت و رنج و بلاست